Op 8 juni vieren we de 30e editie van Het Amsterdam Diner, naast onze reguliere projecten hebben we een speciale missie. 10 jonge queer vluchtelingen zijn uitgenodigd voor het Diner voor een onvergetelijke avond. Anastasia Peer, ADF-teamlid en aanvoerder van dit project, ontmoette een van de jongeren. Abubakar (22, naam is gefingeerd) uit Nigeria. 

Anastasia: “Ik ontmoette Abubakar op een mooie dag in mei. We hadden afgesproken om een stukje te gaan lopen in Amsterdam, maar uiteindelijk eindigden we met een ijskoffie op het terras”, vertelt Anastasia. “Abubakar is een knappe man om te zien. Goed verzorgd, stijlvol en vriendelijk ogen. Ondanks dat hij een open persoonlijkheid heeft, merk ik dat hij gereserveerd is als het gaat om wat hij anderen wil vertellen.”

Toen we Abubakar een paar weken terug vroegen voor een interview, zei hij niet gelijk ‘ja’. Hij was erg gebrand op het feit dat hij het volledig anoniem wilde brengen. Ook wilde hij er een nachtje over slapen. Hij gaf aan dat hij thuis nog niet alles had afgesloten. Vandaar dat zijn naam is gefingeerd. Nadat Abubakar er een nachtje over sliep, besloot hij alsnog zijn verhaal te delen met ons. 

Abubakar groeide op in Nigeria. Zijn gezin bestond uit zijn vader, moeder en twee oudere broers. Ze hadden het financieel erg goed, maar Abubakar beschrijft zijn jeugd als gecompliceerd. ‘In een gezin waar geloof boven familie staat is het moeilijk om te kunnen zijn wie je wil zijn, zeker als dat betekent dat je wordt verstoten als je anders bent dan je familie.’ In zijn cultuur is de man het hoofd van de familie. Abubakar weet nog goed dat zijn jeugd in het teken stond van fysiek geweld. Terwijl hij liever optrok met meiden, werd er van hem verwacht dat hij zich in ‘mannelijke’ dingen ging interesseren. 

Maar Abubakar vond eerder zijn heil in het spelen met meisjes. Dit werd ontvangen door zijn familie met fysiek geweld. Abubakar herinnert zich hoe hij een keer was vergeten zijn geschiedenis op de computer te wissen. Hij speelde op zijn achtste vaak online een Barbie spel en een van zijn broers ontdekte dit. ‘Toen mijn vader dit hoorde, ben ik echt in elkaar geslagen.’

Rond deze tijd kwam het besef bij Abubakar dat hij waarschijnlijk homoseksueel was. ‘Ik was zo in de war, ik dacht eerst dat ik misschien een transgender was’, lacht hij. Jongens wilden vaak niet met hem spelen. Hij was raar en te vrouwelijk. Om zijn vrouwelijkheid te maskeren, probeerde Abubakar zich anders voor te doen. Hij ging anders lopen, liet zijn baard staan en probeerde mannelijk auto te gaan rijden. Abubakar grapt: ‘Ik weet niet eens wat het betekent om mannelijk te rijden, maar ik probeerde het toch.’ 

Toen Abubakar 18 jaar oud was, ging het mis. Hij zat in de bus terug naar huis van de universiteit, toen hij uitstapte werd hij achtervolgd door een groepje jongens. ‘Ik wist op dat moment dat ze mij zouden aanvallen en pijn zouden gaan doen.’ Het begon met naroepen, maar vlak daarna haalden de jongens hem in en begonnen Abubakar in elkaar te trappen. Abubakar werd geholpen door een kapster die uit haar winkel rende om het geweld te stoppen, daardoor kwam hij weg van de groep jongens. Abubakar kwam bebloed thuis. 

Hij legt uit: ‘De hele weg naar huis was ik bezig met: “Wat zeg ik tegen mijn ouders?” Als ik zeg dat ik in elkaar ben geslagen omdat ik raar liep, zullen ze daar de focus op leggen. In plaats van het feit dat ik in elkaar ben geslagen.’ Abubakar loog tegen zijn moeder dat hij met een meisje stond en dat een van de jongens daar jaloers op werd. Abubakar en zijn moeder gingen direct naar de politie waar hij bleef liegen. Daar merkte Abubakar dat hij niet serieus werd genomen. ‘In plaats van dat ze mij vroegen wie de jongens waren, bleven ze herhaaldelijk vragen waarom ze mij nou echt hadden aangevallen.’

De eerste keer dat Abubakar verliefd werd, was op een jongen die hij kende van school. Het was een spannende tijd. Ze waren goede vrienden en ze spenderen veel tijd met elkaar. Op een moment kregen ze gevoelens voor elkaar. ‘Toen we seks hadden, hebben we wel echt gecheckt of alle deuren goed dicht zaten’, giechelt hij. Het was een leuke en spannende tijd, maar helaas van korte duur. Abubakar vertrouwde in die tijd een vriendin met zijn allerdiepste geheim, maar deze vriendin besloot uiteindelijk om de andere jongen op de hoogte te brengen dat zij wist van hun geheim. De jongen was zo bang en geschrokken dat hij meteen zijn koffers pakte en vluchtte uit Nigeria. Hij heeft Abubakar overal op geblokkeerd en Abubakar heeft hem nooit meer gezien of gesproken. Abubakar bleef met een gebroken hart achter. 

In deze donkere tijd diende een nieuwe vriend zich aan in Abubakar’s leven. Abubakar voelde zich in deze tijd zo ongeliefd, dat hij van alle aandacht gelukkig werd. De jongen won het vertrouwen van Abubakar en deed voorkomen alsof hij ook geïnteresseerd was in mannen. Na het uitwisselen van pikante foto’s en berichten, begon hij Abubakar te blackmailen voor een grote som geld, anders zou hij de foto’s lekken. 

‘Vanaf dat moment wist ik dat ik moest vluchten. Als mijn vader erachter zou komen, zouden niet mijn koffers bij de deur staan. Nee, het zou letterlijk mijn dood betekenen.’ Abubakar boekte tickets naar België, met het idee om nooit meer terug te keren. Drie dagen voor zijn vertrekdatum, zorgde covid voor het sluiten van alle grenzen. De moeilijkste periode voor Abubakar. 

‘Ik meen het echt dat ik trots ben op dat ik mijzelf in die periode niks heb aangedaan, ik was doodongelukkig.’ Vertelt hij ons verdrietig. ‘Anderhalf jaar lang zat ik thuis. Iedere keer dat mijn vader met een versnelde pas de trap op liep, dacht ik dat het met me gedaan was.’ Hij kwam zijn kamer niet meer uit, wilde niet meer aan tafel eten met zijn ouders en sprak helemaal niemand meer. 

Toen de grenzen weer open gingen, was het voor Abubakar een kwestie van zo snel mogelijk wegvluchten uit Nigeria. Abubakar vertelde zijn ouders dat hij familie in België ging bezoeken. Uiteindelijk keert hij nooit meer terug naar huis. Zijn moeder blijft zich afvragen waarom hij niet terugkomt en met zijn vader heeft hij lange tijd geen contact gehad. In Nederland sleept hij zichzelf door de wereld van asielzoekerscentra. Van ter Apel tot Sneek, hij heeft ze allemaal gezien. Het antwoord op de vraag of hij zijn ouders ooit over zijn geaardheid gaat vertellen is voor Abubakar duidelijk: ‘Nee, het feit dat er voor hun geen verschil zit in homoseksueel zijn en het uitoefenen van pedofilie betekent dat onze werelden zo ver van elkaar verwijderd zijn. Zij gaan mij nooit begrijpen.’

“We lopen nog een stukje en beginnen af en toe te lachen om de ridiculiteit van het leven. Ik zie in Abubakar echt een overlever. Hij is bezig met het opbouwen van zijn toekomst. Eerst door te dealen met het verleden, daarna kan hij zich richten op de toekomst.” Abubakar is een van de jongeren die wij een plek geven aan onze tafel.

Maak het verschil